Baharın Ettikleri Tüm Öyküleri

“Hikâyeye de konu lâzım. Gerçi son zamanlarda hikâyede konunun pek o kadar mühim

olmadığını söyleyenler de çıktı. Ama ne olursa olsun, bir vaka lâzım. O vakanın bir başı, bir

sonu olması lâzım. Üstelik vaka da alışılmış, bıkılmış vakalardan olmamalı. Küçük

burjuvanın hayatını anlatan, onun zaaflarını, onun adiliklerini dünyanın en büyük

kahramanlıkları, en asil heyecanları gibi gösteren hikâyelerden illâllah dedik artık. Bütün

ıstıraplar aşktan doğuyor. Oysaki öte yanda milyonların, milyarların ıstırabı var. Ama ne

yazık ki biz o insanları tanımıyoruz. Girmişiz küçük burjuvanın içine, yuvarlanıp gidiyoruz.

Başka cemiyetlerin, başka sınıfların adamı olduğumuzu bile bile. Bizim dertlerimiz, içinde

yaşadığımız adamların dertlerine benzemiyor. Ne parada gözümüz var ne pulda. Geçenlerde

bir kadın ‘benim için şiir, diyordu, beyaz bir otomobildir.’ Biz, en küçük menfaatlerini bile

korumaktan âciz zavallılar, nasıl onlarla bir oluruz. Biz, tanımadığımız o büyük sınıfın, o

fakir sınıfın adamıyız. Ama tanımadığımız için de onlardan, onların hayatından

bahsedemeyiz. Üstelik tehlikeli bir iş o. İnsana sol diyorlar, komünist diyorlar. İyisi mi, bir

yazar hep suya sabuna dokunmayan yazılar yazmalı. Ben de öyle yapacağım.”