Barış Doster 2'li Set

Türk basınının aşılmaz ve aşınmaz gazetecisi, Cumhuriyet Devrimi şehidimiz Uğur Mumcu, “Bir memlekette türküleri yakanlar, yasaları yapanlardan daha güçlüdür,” derdi.

Bu nedenle bu türküler, şarkılar, marşlar hiç eskimez. Hep dilimizde, belleğimizde, yüreğimizdedir. Yaşımız kaç olursa olsun, unutmayız onları. Mekteb-i Mülkiye mezunu olmasak da severiz Mülkiye Marşı'nı. Harbiye mezunu olmasak da coşkuyla söyleriz Harbiye Marşı'nı. Çünkü Cumhuriyet, sadece bir rejimin adı değildir bizler için. Varlık yokluk kavgasının da adıdır. Zulme itiraz etmenin, karşı çıkmanın, “hayır” demenin adıdır aynı zamanda. İşte bu yüzden sadece bir yurttaş hassasiyeti ve sadakatiyle değil, aynı zamanda evladımızı sahiplenir gibi, baba evini savunur gibi, bir sevgiliyi sever gibi severiz biz Cumhuriyet'i.

Günümüzde tehlikededir Cumhuriyet. Cumhuriyet'in bağımsızlığı, bütünlüğü, egemenliğine yönelik tehditler çoğalmıştır. Cumhuriyet'in Devrim Kanunları çok hırpalanmıştır. Siyasi, iktisadi, ideolojik, diplomatik, toplumsal, kültürel açıdan kuşatılmıştır. İhanete uğramıştır. Fakat Cumhuriyetçiler direnmektedir. Çünkü Cumhuriyet'in kökeninde direniş ve diriliş harman olmuştur. Çünkü sadece antiemperyalist bir savaşla değil, savaşla birlikte eşzamanlı olarak hayata geçirilen bir devrimle kurulmuştur. Çünkü mazlum milletlere örnek olan Kurtuluş Savaşı'yla kurulmuştur.

Günümüzde Cumhuriyet'in kuruluş felsefesinin, devrim programının özeti, simgesi olan altı ok, özenle, kıskançlıkla, kararlılıkla savunulmayı beklemektedir. Devletçilik olmadan laiklik; devrimcilik olmadan milliyetçilik; halkçılık olmadan cumhuriyetçilik boynu bükük, yapayalnız kalmıştır. Küba'dan Hindistan'a, Cezayir'den Afganistan'a dek üçüncü dünyaya, mazlum milletlere örnek olan Türk Devrimi, ilgisizlikle başlayan, ihanetle sonuçlanan bir süreçte tıkanmıştır.

İşte bu kitap yönüne kaybetmeye başlayan Türkiye'ye yön gösterme çabasıdır.

SOPANIN UCUNDAKİ MÜTTEFİK

AKP'nin dış politikası, Ortadoğu'da yaşanan gerilimlerden Türkiye – Avrupa Birliği (AB) ilişkilerine, Türkiye'nin Afrika'ya yönelik ilgisinden Rusya'yla, Çin'le artan münasebetlerine dek hangi başlık altında incelenirse incelensin, özünde ABD'ye bağımlıdır.

Bölgede ABD ve İsrail'le uyumlu, İran'ı çevreleyip onunla rekabet edebilecek, Suriye'yi İran'dan koparıp sistemle bütünleştirmek için çabalayacak, Irak'ın parçalanmasına yardımcı olacak, Akdeniz'e uzanan bir Kürt koridoruna destek verip, sonra da Kürt devletinin hamiliğini yapacak bir Türkiye için, AKP iktidarı tasarlanmıştır. Büyük sermaye ve ordunun komuta kademesi de bu projeye destek vermiştir.

İkinci iktidar döneminde ise içeride ve dışarıda daha atak bir siyaset gütmüştür. Bunun içerideki simgesi Ergenekon tertibi, dışarıdaki simgesi ise Erdoğan'ın Ortadoğu liderliği için kurgulanan bir gösteri olduğu bir süre sonra anlaşılan “one minute” çıkışıdır.

Türkiye'nin iyice yalnızlaştığı dönem, Suriye politikasının kökten değiştiği dönemdir. Ortak bakanlar kurulu düzenleyen, karşılıklı olarak vizeleri kaldıran, sınır ticaretini geliştiren, liderleri ailece birlikte tatil yapacak kadar yakınlaşan Türkiye ve Suriye ilişkilerinin yerini, Ankara'nın Şam'a karşı izlediği düşmanca tutum almıştır. “Dostum, kardeşim Esad” söylemi, yerini “halkına kıyan diktatör Esed” söylemine bırakmıştır.

AKP'nin dış politikasında Amerikancılık ile “Yeni Osmanlıcılık” iç içedir. AKP, Cumhuriyet'e “reklam arası”, “parantez” derken, Osmanlı mirasını sahiplenirken, hayranlarının Recep Tayyip Erdoğan'a “son Osmanlı padişahı”, “cihan sultanı”, “asrın lideri” demesi boşuna değildir. AKP'nin dilinden “Yeni Türkiye” düşmezken, Ortadoğu'da Yeni Osmanlıcılık yapmaktadır ama KKTC'de Annan Planı'nı desteklemiştir.