Bir Avuç Mutluluk

Dudakların değil, yüreğin gülmesidir mutluluk. Sık sık duyarız.

“ Hiç gülmedim”

Hiç, olur mu? Hiç gülmeyen canlı olur mu? Yeni doğmuş bir bebek bile; yaşam nedir, ne değildir bilmeden, yürümeden koşmadan önce gülümser. Bir bakarsınız; minicik goncalar, güle dönüşür, tomurcuklar, çiçeğe durur coşkuyla.

“ Ömrümde hiç gülmedim” olmaz; ne çok acı çekersek çekelim, yaşam, bize dilediğince olumsuzluklar getirsin, her işimiz ters gitsin, yüreğimizin sevinçle kıpırdadığı bir an, kesinlikle vardır. Yaşamımızın çok kısa bir bölümünü kapsasa da bir avuç mutluluğu, tüm yaşamımız boyunca yüreğimizin bir köşesinde değer biçilemez bir mücevher gibi saklayıp her olumsuz anımızda bu mücevhere gizlice bakıp gülümseyelim diyorum. Bu arada geçmişi süzgeçten geçirip, olumsuzlukları süzerek, olumlulara katkıda bulunmak, yâni bir avuç daha mutluluk ekleyerek (gizli kalmış, kendimizin bile ayrımsayamadığımız yeteneklerimizi ortaya çıkarıp bir şeyler yaratıp, üreterek) yaşama dönebileceğimize inanıyorum.

Ben, yaşam boyu böyle yaptım. Acıları, üzüntüleri, kırgınlıkları, dargınlıkları yüreğimden atıp, süzgeçteki güzelliklere sarıldım dört elle.

Evet…

Dudakların değil, yüreğin gülümsemesidir mutluluk. Ve gözlerin ışıl ışıl parlaması...

Ne dersiniz? Denemeğe değmez mi? Biliyorum; hepinizin yüreğinizin bir köşesine sıkışıp kalmış küçük mutluluklarınız vardır. Mutluluklarınızın artması dileğiyle.