Bir Öykü Kadar Kısa Bir Roman Kadar Derin Hayatlar

Yeşil gözlerini ağır bir yorgan gibi örtmüştü göz kapakları. Sadece biriktirdiği öfkeyi kıyıya vuran dalgaların sesi vardı kulaklarında. Diz kapaklarına kadar tırmanan köpüklü sular sanki bırakıp gitmemesi için ayaklarına kapanmış yalvarıyordu. Güneş en özel aydınlatma ve ısıtma sistemini yine göklere tek başına kurmuştu. Hem de kablosuz borusuz hiç bir yardımcı eleman ve tesisata ihtiyaç duymadan iş başındaydı.
Günün ilk saatlerinde kendinden çok şey buluyordu. Ayaklarının altında sadece kadife kadar yumuşak kumlar ve terk edip gidenlere inat hep ona doğru dalgalarla adım atan deniz vardı. Bir de üstünden himayeciliğini eksik etmeyen rengarenk gökyüzü! Yeter de artar diye düşündü ama sonra yeniden kaşları çatıldı. Çünkü yüreğinin bir köşesi hep inliyordu içten içe.