Çatıdaki Çimenler_{Sen'e Yazılar}

Hissettiklerimiz ağızdan çıkınca, tortuları kalıyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asılı bir yerlere. Büyüdüm sonra, utandım büyüdüğüme... Çekmecelere yazdım, dolap raflarına. Evlerim değişti, sevdiklerim, sevmediklerim; anlattım dost sohbetlerinde; yetmedi, kendime yazdım. Mahremimdir bu size. Eski usul bir güncenin ifşası... Ne bir öyküdür ne de kişisel bir hikâye. Akıl düşümü, ruh üşümesi, gönül çarpıntısıdır. Şiirdir, öyküdür, fotoğraftır ya da tek bir cümle. En nihayetinde matbu bir hayata girizgâhımdır, yazmaya başlamama sebebe ithafımdır ve tüm anlatamadıklarıma... Olduğum değil, hasretimdir.

​​​​​​Her sözcüğün bir emanetçiye ihtiyacındandır.

Diyorum kendime, demek ki:

Dünle bugünün farkı

Bir telefon ucu

Bir pencere dışı

Ben dünken yok

Bugünken varsam

Mesafeler güzel

Mesafelerin aslı sevilesi

Ben değilim mesafe

Mesafe bize ait olmayan bir evde olmaktı sadece

Bize ait olmayanda biz olamadığımız sürece

Her şey bir evin yalanı

Her şey bizim olanın rüyası

Aidiyet yoktu ne dünde ne bugünde

Ne yazıktır

Biz tutunduk sanrılı bir aidiyete