Düşten Derin

“aşk kalır gözlerinde,
zihninde çelmesini yediğin hatıralar,
buğulu bir duygunun sembolüsün,
bütün ışıklar söndüğünde...”

“İçim çok şey doludur ama konuşamam ulu orta çünkü vakitsiz bir cümleyi zamansız kayan yıldıza benzetirim, suskunluğum bu yüzden zemheridir.” diye sessizce söylenen ama aslında bir durumu değil de insanın derinliğinde sakladıklarını şiirlerin diliyle gösteren şair kimi şiirlerinde uğuldayan bir rüzgardır. Şair, samimi ve yalın duyguların şiirlerle kalıcı panoramasını çizerken doğrusu kendisini hiçbir şeyle yarıştırmak gibi bir tedirginliği de yaşamıyor. Şair sadece içsel yolculuğun şiirlerini yazmıyor aynı zamanda bu edebiyatın bilinmeyenlerini de önümüze koyup sorguluyor, yalın bir şiirin nasıl yazılması konusunda masum ipuçları veriyor. Üretkenliğinin zaman zaman hayata dair sorumluluklarını ağırlaştırdığı şair bu eserinde okuru bir labirentin içine sokmak yerine okurun kalp gözünü iç dünyalarına döndürmesini de biliyor, usulca gösteriyor. Şair, şiirleriyle okurun kendi kendisiyle farklı bir şekilde yüzleşmesini de sağlıyor. Şaire göre bu, Derin Düşler Kıyısıdır ve okurun böyle içsel bir zenginliği olduğunu zaman zaman hüzün zaman zaman çığlıkla anlatmaya çalışıyor. Şiirlerdeki cümleler başlı başına bir varlıkmış gibi okurun karşısına dikiliyor... başını döndürüyor insanın...