Göçebe

Artık kendi başınaydı. Işığı ve rüzgârı takip etti. Gölgeleri dinledi. Kokuyu ve sesi gördü. Hissettiği ürpertinin sebebi artık gün gibi ortadaydı. Dedesinin “Hiçbir şey nedensiz değildir” öğüdünü hatırladı. Korkmasına gerek yoktu, sadece gerekeni yapacaktı.
Asa, yaklaşık beş metre arkasında kalmışken aniden durup gerisine dönerek yüzüstü ileriye doğru atıldı. Yere çarpar çarpmaz birkaç takla attı ve tam asanın önünde durup sol eliyle onu kuma yakın kısmından tuttu. Yukarıya doğru fırlattı. Ayağa kalktığındaysa, tekrar ağaç yönüne dönmüştü ve asa havada taklalar açarak ona doğru düşüyordu.  
Asa, sağ omuzunun bir kol kadar üzerindeyken sıçradı ve onu kalın tarafından yakaladı. Yere iner inmez önde kalan ayağını kendine doğru çekip diğer ayağı üzerinde arkasına doğru hızlıca döndü. Asayı göz hizasına kadar indirip ileriye doğru savurdu, bir mızrak gibi. Bacağını yere o kadar sağlam basmıştı ki vücudundaki tüm kuvvet kolu üzerinde toplanıp asaya geçti. 
Tam planladığı gibi, asanın sivri ucu ucubenin alnı hizasındaydı. Ve artık sıra ondaydı. Emektar, üzerine aldığı kuvvet ile yavaş fakat durdurulamaz şekilde ucubenin iki gözünün arasından kafatasının içine doğru girmeye başladı. Oyunu çoktan kaybetmiş yaratık, kolunu havaya kaldırıp son bir hamle yapmak istedi, ama nafile. Hüzünlü gözlerle bakmaktan ileri gidemedi.