Gönül Yangını

“Gönül öyle bir alev alacak ki her yer yangın yerine dönecek…”

Yalnızlığı kendine başkent yapmış bir kızdı Yaren, örmüştü sert duvarlarını herkese ve her şeye karşı. Geçmişte payını almıştı kaderden, hüzün biletini kestireli çok olmuştu ömrüne.

Aşka delicesine özlem duyan bir adamdı Erdem. Yaren’in yüreğini öylesine sahiplendi ki; bakışları kor gibi düştü kızın suretine. Artık sahne alan adamın yüreğiydi ve yaşattıklarıyla kıza tek bir söz hakkı bile tanımıyordu. Yüreği onun ruhunda geçmesi mümkün olmayan izler bırakıyordu. Kızın kokusu adam için düşler ülkesinde sığındığı umut tapınağıydı. Onun gözlerinin değmediği hiçbir yeri yurdu olarak görmedi. Bakışlarıyla fısıldadı adam aşkı, bitmeyecek bir destan yazmak istedi yüreğinde… Ama bilmediği bir şey vardı, yanan ateş Gönül Yangınıydı.

Korktu kız, alışık değildi böylesine güzel sevmelere. Kalbinin attığını bile yeni yeni fark ediyordu ve sevmek ona çok fazlaydı. Adama evet demek ateşten gömlek giymekti. O gömleği giyip aşkına razı mı gelecekti, yoksa tüm korkularını heybesine alıp yenilgiyi kabul mü edecekti?