Güzereş

Berê NivîsHebû!.. Evdemek bû, hizrên wî gêre pê re dikir. Aya, hevîrtirşê nivîştara mirovan bi axamirovan vestirîye. An mirov, tenê XwendinekE û nivîsa jiyana xwe bi xwe lêdike? Pirsan ew xistibû gêjevankê. Wisabû heçku aqil û sewdaya xwe li derekê winda kiribe -Belkî jî jibîr kiribe- Ûheta ku wê nebîne ti hedra wî nebe, çu tebat û sebat nediketê. Heta wê rojêbirûskek jê re jenî. Ew roja kelegerm. Evdemeke dirêj e hoşeng ji xwe re gazinan dike
bo çi jiyan jê re temendîşikefteke xirt û xalî sar têt? Bo çi dengên ruh û dilê wî wekî reşreşokên şevêdi şikefta serê wî de deng vedidin û mejiyê wî wekî hestiyekê dikojin, bo çi? Hoşeng,dike nake vê heyama jiyana xwe çi tahm û xweşiyê, çi tîn û geşahiyê ji rojgaraxwe wernagire. “bo çi?” dibû giloka pirsan û li teşiya hişê wî dialiya
herçendî dirêsa, ta û ben jêk netînane derê. Bo dilê xwe di Got
tu jî heq î dilo tu jî, tu jî gûzên xwe li serdilê min ê reben dişkênî...