İstanbul'un Tarihi Sayfiye Alanları ve Dönüşüm Süreçleri

İstanbul kenti, yüzyıllardır farklı yaşam alışkanlıklarına ve kültürlere ev sahipliği yapmış, bu kültürlerin ve yaşam alışkanlıklarının şehre bıraktığı yapılar ile Dünya Miras Listesi’ne girmiştir. Yazlık ev ya da şehre yakın kır kesimi anlamlarına gelen “sayfiye”, İstanbul’da Bizans Dönemi’nden başlayarak görülen ve 1980’lere kadar varlığını sürdüren bir yaşam geleneğidir. “Sayfiye” geleneği sadece İstanbul’a özgü bir yaşam geleneği olmasa da, yaşandığı kentin coğrafi konumu ve halkının kültürel özellikleri sayfiye geleneğini etkilemiş, “sayfiye” olgusu her kültür tarafından farklı biçimde yorumlanmış, “sayfiye” geleneğinin toplumsal yaşam pratiklerine ve fiziki mekâna yansımasında kentler arasında benzerlikler olmakla birlikte farklılıklar da ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, İstanbul’da toplum yaşamına ve fiziki mekana yansıyan sayfiye olgusu özgün nitelikler taşımaktadır. Bu kitap dört bölümden oluşmaktadır: Kitabın giriş bölümünde, çalışmanın amaç ve gerekçesi açıklanmış, kapsamı tanımlanmıştır. Kitabın ikinci bölümünde, sayfiye olgusu ve sayfiye yaşamı anlatılmıştır. Üçüncü bölüm İstanbul’daki sayfiye alanlarının gelişim ve değişim süreçleriyle ilgilidir. Ayrıca bu bölümde, İstanbul’un tarihi sayfiye alanlarındaki işlevler ele alınmıştır. Kitabın son bölümünde ise, çalışmanın bundan önceki üç bölümünde verilen bilgiler için genel bir değerlendirme yapılmış ve ulaşılan sonuçlar açıklanmıştır.