Kayıp Mürekkep

Sana bir kâğıt bir de kalem verdim düşlerini yazman için daha ne verebilirdim ki?
Söyle çocuk düştüğünde kanayan dizlerini öpmedim mi kanayan yaralarına üflemedim mi?
Söyle çocuk gönül mülkümü uğruna viran eylemedim mi?
Göz bebeklerimde uçurtmalar uçurtmana izin vermedim mi?

Geceleri beraber korkmadık mı gölgelerden?
Geceleri uyu diye anlattığım masalların kahramanı olmadım mı düşlerinde?
Sana bir kâğıt verdim bir de kalem hayallerini yaz diye.
Söyle çocuk daha ne verebilirdim ki sana?
Düşlerinin peşi sıra gitmelisin çocuk.
Tutkular ki esaretten kurtulmanın tek yolu.
Adalet bekleme bu dünyadan bu dünyada adil olan tek şey herkesin ölecek olmasıdır.
Düşlerini yaz bana çocuk.
Uğruna gözyaşları döktüğün düşlerini...