Kırda Nergizler Kimsesiz

O köy ya da köylerimiz; insanı eksildikçe çocuğu, çocuğu eksildikçe cıvıltıları, oyunları eksilen yerler artık. Bir giden peşinden bir başkasını, bir başkası de diğerini çekip götürdü başka diyarlara. Geriye baktıklarında eksilen, eksildikçe belirsizleşen geçmiş bir yaşamın silinmeye yüz tutmuş renkleri kalmıştı orada. Artık o hayat, çoğunlukla kargaşalı kent yaşamı içinden bakılan anılar arasında gezinip kendine yer aramakta…

Köyler eksildikçe ekinler, bahçeler, düğünler, bayramlar, çerçiler, kalaycılar, boyacılar; aynı oranda eksilerek ıssızlaşan sokaklar, yıkık kerpiç damlar arasına hiç yaşanmamış gibi sinivermişti. Ama biliyoruz ki şehirlere doğru başlayan göçlerden önce onların hepsi orta yerde bağıra çağıra dimdik gezinip renkleniyor, renklendikçe çoğalıyordu.

Hepimizin yaşanmışlığından, anısından, gelenek ve göreneklerinden veya köyünden bir parça şimdi “Kırda Nergizler Kimsesiz” de.