Mektup

“Gidemiyorum. Her yerin yabancısıyım; buranın, oranın, hiçbir yerin ve her yerin. Artık kıblem sensin. Sana secde ediyorum. Seni öyle özlüyorum ki, kendimi cezalandırmak istiyorum bu günahkâr özlem yüzünden... Beni sevmemen de önemli değil zaten. Ben, bütünüyle sana ait olduğumu hisseden bir eşya gibiyken, sevgi de bekleyemem kimseden. Kapının köpeği gibiyim...

Biliyorum beni sevmesen de, binlerce yıl heykellik ederim. Gece yarısı, serenadımı dinlersin ay ışığında. İstediğin olsun! Varacağım yer bu dünyadan olmasa da, istersen giderim de. Bir şey söyle... Yalvarırım, neden konuşmuyorsun? Başımı ütüleyen bir sinek var. Devasa büyüklükte. Onu dinliyorum, ona uyuyorum. Yapayalnız ve tıka basa doluyum kendimle. Zehra... Seni, yanımdayken bile özlüyorum. Kanıma karışmanı istiyorum. İliklerimden yavaşça akmanı ve genlerime dâhil olmanı...”