Mezar Taşı Öyküleri

“Hülyamın semasında uçan en son melektin,
Neşesiz geçen ömrüme bitmez ızdırap ektin.
Madem acımadan terk edip gidecektin,
Kalbimi soldurarak yerlere atmasaydın!”(8)

Feriha ŞEN (Hüma Kız)
Doğum: 1941… Ölüm: 04-05-1961

Mor akşamların mor kiraz çiçekleri açtı üze­rinde. Camışkıran soğuklarının kara postası geldi sonra. İşkence sehpası zapt etti çiçek­lerini. Çürüyen ömrü kuzu postundaydı ama cesedinin mor gönlü mezarda değildi o gün. Üzerine kazınan mezar taşına tünedi, kartal ka­natlı Ay’ın doğumu sonrası. Her seher vakti suskunluğun şiiri gün ağarmasıyla gelen yal­nız­lığın ifadesi oluyor. Dışarıda salkım saçaktı hayat ama yine de kilit dayanmadı hırsızlara. Kızgın ateş alt etmek için. Lakin hayat akışı zifiri karanlıklarla boğuşmakta! Tapınak mavi­siyle örtülüyor boğulan aydınlıklar. Can evi­mizden vurdu tapınak yarası. Sevdamın hatırı için şafak vakti ne zaman?

Yıllar yılları kovaladı… Kiraz ağacının mor çiçekleri bir seyyahı çekti kendine. Sahibinin mezar menkıbesi ağacın gölgesinde!

Gölgelere gizlenmiş mezar taşı menkıbesini okuyan adam kendi kendine:
“Kapitalizm sadece emeğe ve doğaya el koyup çalmaz. Kapitalizm, aşka ve mutluluğa da el koyup çalar” diyen V.İ. LENİN ne de güzel söylemiş diye söylendi…