Planlı Kalkınma Serüveni: 1960’larda Türkiye’de Planlama Deneyimi

Türkiye, 1950’li yılların sonuna doğru popülist yönlendirmelerle, biraz da bize özgü bir biçimde gelişen başıboş liberalizmin yarattığı sıkıntılarla boğuşurken, iktidardaki Demokrat Parti’ye karşı yürütülen muhalefetin temel politikası, ekonomide Keynesgil düzenlemelere geçmek ve planlı kalkınma yöntemlerini benimsemekti. ''Planlı Kalkınma'' o dönemde dünya kapitalist sisteminin az gelişmiş veya gelişmekte olan ülkeler bağlamında temel bir paradigması olup, bu ülkelerde yapısal koşullar da dikkate alınarak, uygulanmasını istediği kalkınma yöntemlerinin temeliydi.

Bu anlamda 27 Mayıs 1960 askeri darbesinden sonra Devlet Planlama Teşkilatı kurularak, Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nın hazırlanmasını böylesi bir tarihsel çerçeveye oturtmak gerekir. Bununla birlikte aradan kırk yıl gibi oldukça uzun bir süre geçmesine rağmen, Türkiye’de değişik siyasal ortamlarda yaşanan, kimi zaman günlük siyasal yaşamda bile ''küçümseme'' yüklü esprilere kaynaklık etmiş ''planlama deneyimi'' üzerine yazılanlar çok da fazla değil.

İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, Türk Sosyal Bilimler Derneği’nin 21-23 Kasım 2001’de düzenlemiş olduğu 7. Ulusal Sosyal Bilimler Kongresi’nde yapılan ''1960’larda Türkiye’de Planlama Deneyimi'' adlı oturumun bant çözümlerini Planlı Kalkınma Serüveni adıyla bu kitapta topladı.

Kitapta, oturuma konuşmacı olarak katılan, hepsi de DPT’nin kuruluşuyla birlikte göreve başlayarak, Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı’nı hazırlayan ve istifalarından sonra dünyanın sayılı finans ve eğitim kurumlarında görev yapan Necat Erder, Attila Karaosmanoğlu, Attila Sönmez ve Ayhan Çilingiroğlu’nun Türkiye iktisat tarihi açısından çok önemli olan ''serüven''lerini ilgiyle okuyacaksınız.