Savruluşlar_{1. Kurşunkalem Öykü Ödülü Yayımlanmaya Değer}

Yüreğim tüm isteklerinin alevini kendini yakarak kusuyor.
Yaralanmaktan korunmanın en kolay yolu yaralamaktır düşüncesiyle saldırıyorum. Yıllardır yaralanarak edindim bu deneyimi. Kontrol noktasını çoktan aştığımın farkındayım. Savaş başladı! Bu meydan savaşında kazananın olmayacağını akıl edemiyor muyum? Fırtına patlıyor; duygular sözcüklerle çarpışarak öfke köpüğü içinde boğuluyor. Her darbe karşılıklı derin yaralar açıyor. Her sözcük geri gelmemecesine bir şeyleri yerinden koparıp fırlatıyor. Sivri uçlu bir bıçak yarası gibi işliyor konuşmalar.
Sevgi kanıyor... "

Öyküler yürek çırpınışlarının sonsuzluktaki yankısından başka nedir ki?
Bir kalemden dökülürken kim bilir kaç yaşam esintisinin dokunuşu yalvarışı ve okşayışıdır.
Çığlık çığlığa çıktıkları yolculuklarında insandan insana savrulmaya kendi ruhunu ve bedenini bulasıya kadar parçalanmaya; çoğalarak yeniden yeniden oluşmaya yazgılıdırlar. Tek umutları tutunabilecekleri bir liman bulabilmektir. Şanslı olanlar o limanlara rastladıklarında sonsuz yolculukları başlamıştır bile...
Koynundaki çığlığı bir mühür gibi taşıyan kitaplar taşıdıkları yaşamlardan habersizdir aslında. Görevleri emanetleri sahiplerine sağ salim ulaştırmaktır.