Şehir Yanıyor

Sonbahar ve kış mevsimi hiç sevemediğim mevsimlerdir. Ruhumda hep gerilim ve huzursuzluk yaratır. Kapalı havalar, yağmurlar, çamurlar, soğukları sevmem. Bana mavi lazım, beyaz lazım, leylak lazım, yeşil lazım. Hayatın yeteri kadar siyah ve gri tonları varken neden seveyim ki? Hep bahara özlem duyar, yaza koşarım. Mavi, bir duygudur benim için. Mavi denizdir, derya-dır, gökyüzüdür, özgürlüktür. Şiirlerde dize, resimlerde kompozisyon, gökyüzünde semboldür. Üzerinizde mavi bir kumaş düşünün; gökyüzünün mavisini düşünün, hatta gönlünüzün mavisini düşünün. Mavi varsa hayat var, mavi yoksa yıkılmış bir hayata kalırım sanıyorum.

Beyaz saflığın ve temizliğin, hayat uygarlığının yüzüdür. Beyaz sayfa açalım derler. Kirlenmemiş bir renktir. Bembeyaz bir gelinliği düşünün. Beyaz gülleri, çiçekleri, beyaz kuğuları, kuşları, ovada pamuk, yükseklerde karlı dağları. Yeşil renkler hayatın baharını hatırlatmıyor mu size? Bana hatırlatıyor, hatta öyle bir şey hatırlatıyor ki ben hep onun gözaltındayım. O, Alev’in yeşil gözlerinden başka bir şey değil. Yeşil ve bir içim su. Mor renkler, leylaklar, sarılar, kaderler ve kederler manzumesi gibi. Mor ve leylaklar sembol renkler. Mor renkler sevdiklerimizin renkleri. Onları sevince renklerini de seviyoruz. Bu mor renkler var ya bunlar, yaramıza tabip çağıran renklerdir. Sarı, ayrıcalıklı bir renk. Sarıda alev var, yanarsınız, yakılırsınız, yine de kendinizi onarır hayata tutunursunuz. Beni onaran sarı renktir, Alev’in saçlarıdır, kaderimdir.