Şekilsiz

Gecenin en sessiz saatlerinde yüzünde bir ıslaklık ve nefes ile uyandı. Yüzüne karşı derin derin soluk alıp veren biri ya da bir şey vardı. Gözlerini araladığında tam burnunun dibinde gözlerini ona dikmiş bir kurt, kırmızı gözleri ile öylece karşısında duruyordu. Ağacın kovuğuna vuran ay ışığında; kurdun kırmızı gözleri, öndeki o sivri iki dişi parlıyor, nefesindeki kan kokusunu duyabiliyordu. Olduğu yerden kımıldamak ya da hiç hareket etmeden durmak arasında gidip geliyor, kalbi yerinden çıkacak gibi çarpıyordu. Kurt, Mia hiç orada değilmiş gibi kovuğa kıvrılıp tiz bir ses ile uludu. Küçük çıtırtılar, ayak sesleri, kovuğa yaklaşmaya başladı. Bir ara kurdun yüzünde kan lekeleri görür gibi oldu, belli ki karnını tıka basa doyurmuş, bu yüzden Mia’ya ilişmemişti. Birkaç dakika içinde üç yavru kurt, ağaçların arasından çıkıp dişi kurdun kokusunu takip edip, bulduklarında sokulmaya ve karanlıkta meme uçlarını aramaya başladılar.