Sesin Patlar Tenimde

Ben minik bir kız çocuğuyken, düş'ün dalına yaprak olmayı öğrendim. Hep, çok çok konuşur, azar azar ölürdüm! Mev­simlerin böyle fakına vardım; geçip gitmek için gelirlermiş meğer. O kadar uç noktalara büyürdüm ki korunaksız uçu­rumlarda dokunulmaz çiçek olurdum, öylesine aykırı.

Yapma denilen her şeyi yaptım. Ünlemlerin uyarısına, soru işa­retlerinin kaygısına, virgüllerin kısacık nefes alışına ve nok­taların son oluşuna aldırış edemeyecek kadar ağır düşler besledim. Bir gerçek ne kadar güzel ve görkemli olabilirdi ki bir düşten? Doğumlardan ölümler çıkarıyordum, eşit sonucu biz olan. Bizliğe ilk böyle adım attım.