Son Cüret ve İsim Şehir Bitki (İmzalı Anahtarlık Hediye)

SON CÜRET

Şişli’deki üç katlı pembe binanın perdeleri sıkı sıkıya kapalıydı.

Gaz lambasının cılız ışığı, odayı hayal meyal aydınlatıyordu.

Altı kişiydiler.

Üzerine harita yayılmış masanın etrafında, ayaktaydılar.

Talihsiz bir kuşağın çocuklarıydılar.

Hayat onları hep mecbur bırakmıştı.

Bıyıkları terlediğinden beri neredeyse bir gün olsun günyüzü görmemişlerdi, Çanakkale’den Trablus’a, Yemen’den Sina’ya, Balkanlar’dan Kafkaslar’a vuruşmadıkları coğrafya kalmamıştı.

Ve neticede, işte bu daracık odaya sıkışmışlardı.

Uzuuun uzun anlattığı haritadan başını kaldırdı.

Adeta nefes bile almayan arkadaşlarına baktı.

Ulusun kader anıydı.

Söylenecek ne varsa söylenmişti.

Söz bitmişti.

O çelik mavisi gözlerinde belli belirsiz bir keder bulutu dolaştı.

“Vakit tamam” dedi...

“Umutsuz olmayacağız.

Uçurumun kenarındayız.

Bizi canlı canlı mezara atmak istiyorlar.

Son bir cüret

belki kurtarabilir.

Anadolu’ya geçiyoruz!”

İSİM ŞEHİR BİTKİ

“Kız”ların doğuştan avantajlı olduğunu kanıtlamak için, adeta poposunu yırttı bazı “erkek” bilim adamları... Beyin’lerinin ağırlığını tartan da oldu, nöron kablolarının kalınlığını ölçen de... Ne fizyolojik bi sebep bulabildiler, ne biyolojik, ne nörolojik ne de psikolojik.

Cevabı “kadın” sosyologlar buldu. Sosyo-kültürel kalıplar... Eğitimde fırsat eşitliği sağlarsan, kadın erkeği geçiyor.

Hepsi bu.

Karnından sıpayı, sırtından sopayı eksik etmeyeceksin ki, geçmesin.

Dolayısıyla...

Onore ediyormuş ayaklarıyla “her başarılı erkeğin arkasında bir kadın vardır” lafı, hikâyedir.

Lafın doğrusu...

Her başarısız kadının önünde takoz gibi bi erkek vardır.