Son İlkbahar

Sen çekip gidince ilkbahara girerken damarlarımın kaç katı uzak bir adrese

Nereden bilirdim ki geçen sene, son ilkbaharımızmış seninle

Biliyorsun kıştan ve üşümekten nefret ederdim normalde

Şimdi ayaz, yağmur, karanlık verse de

Bembeyaz bulutları is değmiş gibi kirletse de

Âlem “Depresyon, intihar, kasvet,” dese de

Giyinip kat kat elbise

İki büklüm cenin gibi yorgan altında nefes nefese

Uyuyup bol bol rüyalar âleminde

Kavuşmayı diliyorum seninle

Ve ölsem aklıma gelmezdi, mutlu olacağım kış mevsiminde

Böyle daha huzurluydum çünkü yanmıyordu canım

Sokaklar boş ve uzun gecesi

Evsizlerin katili

Kuşların göçüp gittiği

Çiçekler solmuş, yeşiller olmuş kahverengi

Havasında binlerce mikrop ve virüs gizli

Hastanelerin dolup taştığı kış mevsiminde

Mutlu olup rahat edeceğim, ölsem aklıma gelmezdi