Suskun

Evlerinin arkasındaki şeftali ağaçlarının arasında kaybolmak pahasına, sırf sigaralarını içmek için değil, belki de yaşamlarını izlemek için soluk soluğa yürüdüler. Tek bulmak istedikleri, boş ve gölgesi olan bir banktı.
Hava kararmak üzere... Güneşin sıcaklığı hiç bitmeyecek gibi...
Aradığı bankı buldular ve nefeslerini toplamayı beklediler. Bir damla yaş süzüldü yanaklarından. Mavi, kafasını kaldırdı. Yemyeşil yaprakları olan büyük bir ağaç gördü karşısında. Ona uzun uzun bakarken bir yaprak koptu ağaçtan. Tersten gelen rüzgar, yaprağı başka bir tarafa savurdu. Bu yaprak gibi hissetti kendini. Ona benzediğini fark etti.
Mavi rengin huzuru Reyla'nın ruhunu sarmalarken içindeki karmaşayı yatıştırdı. Gökyüzü derin mavisi ile birlikte kaybolurken huzurun kollarında kendini buldu. Mavi ona dinginlik verdi, içini sakinleştirdi.
Onlar mavisiydi yaşamın; uyanışın türküsünü başlattılar. İçlerindeki suskun hasretin uçurumuna düşmemek için çırpınarak dövündüler, yasak aşkın dalgalarını besleyerek büyüttüler.
Hayatın telaşında kaybolmuşken bir nefes maviye açıldılar.
Hayatlarının en güzel kaçışı oldu.