Ümitlerin Tükendiği An

Allah’tan başka kimseden korkmayan, kötülüğü aklına getirmeyen, gönlü sevgiyle dolu bir şahsiyetten söz ediyorum. O, ipek böceği misali, sevgiden kendine bir koza örmüş, sevgiden başka şeyleri düşünme alışkanlığı olmayan, sevgiyle yoğrulmuş bir şahsiyetti, onun sermayesi insanları sevmek ve onlara iyilik yapmak, onları evinde misafir etmek ve onlara sevgiyle hizmet sunmaktı. O zor zamanda şahsiyeti yara almadan gelişti. Gülümsemesiyle kışı bahara çeviren, insanların hayatına hayat katan bir şahsiyetten söz ediyorum.

Sevgisinin; dikenleri güle çevirdiği, karanlıkları aydınlattığı, kötülüğün kimden gelirse gelsin, kötü olduğunu haykıran, engelleyemediğinde oradan uzaklaşan, kötülüğün bulunduğu ortamda bulunmamaya dikkat eden, okuması olmayan, ama mayası bozulmayan bir şahsiyeti anlatıyorum.