Üzüm Çekirdeği

Kainatın son damlası evren denizinden hiçliğe doğru süzülüyordu, yaratılış bir sese odaklanmıştı.
En derinlerden yükseldi o ses, zaman geri çekildi gelen her şeyi ve herkesi susturacaktı.Yokluktan bır uğultu duyulmuştu onun adına kaybolanlar diyarında aşk deniliyordu.Var olmak kelimesine bile yabancı olan aşk gerçekliğini bilemiyordu, ne olduğunu o bile anlayamamıştı. Zaman ile tanışınca olaylar biraz daha farklılaştı. Zaman ona var olmayı gösteriyordu zamanın elinde yaratanın emaneti olan kendi benliği vardı. Kendi benliğine kavuşan zaman sadece akmalıydı geri kalanını kader çözüyordu.Aşk bunları arasında çok tarifsizdi ona bazı şeyleri anlatmaya ve kavratmaya çalışıyorlardı.Ama yetersiz kalmışlardı Zaman ve kader yardıma ihtiyaç duydular Gerçek denilen bir şey gelmişti. Aşk onun yanında daha bir anlamlıydı sanki Her anları beraberdi. Ama Gerçek,aşkın tek bir yanı ile ilgilliydi oysaki aşk evrenseldi her şeye ve her yöne doğru büyüyordu.Bu Durum Gerçeği tedirgin ediyordu ondan tek bir yön seçmesini istedi. Ama aşk bunu yapamazdı. Aşk tekrar yalnız kalmıştı. Artık sadece derin düşünce ve sessizlik denen ve hiç konuşmayan bir dost vardı. Zaman ve kader bu durumdan çok üzgünlerdi, onun bu derin düşüncelerini nasıl sonlandırmalıyız diye birbirlerine soruyorlardı. Artık onlarda çaresizdi.zaman akıyordu tekrardan, aşk her geçen gün daha derinlere dalıyordu neredeyse işin içinden çıkılmaz bir ana geldik dedikleri anda o geldi.O sadece oydu bir sıfat yada bir kelime ile anlatılması çok zordu bu yüzden ona hiç dendi.Hiçlik yaratan diyarından gelenlerin arasında en derin olanıydı sanki sadece aşka yardım etmek için gelmiş yada gönderilmişti.Aşk onu hemen anlamıştı Onu hemen sessizlik ile tanıştırdı. Sessizlik o hissi duyunca konuşmak istemişti keşke konuşabilseydi ama malesef her şey olmak için var olduğunu yapar değişmez kanunlar. Aşk ve hiçlik en derinlerden birbirlerini anlayan en eşsiz varlıklardı.yaşadıkları şeyi keşke yazmak mümkün olsaydı. Zaman artık akmak istemiyordu kader şüpheliydi. Tüm alemler ve anlar onları izliyordu sistem neredeyse duracaktı. Yaratan bu işe bir dur demeliydi kendi parçaları olan bu anlar çoğunluğa ağır gelmişti.Sistemi karıştıran yada kendine getiren bu ikiliyi yaşam alemine gönderecekti. Artık onlar insan oğlunun yoluydu her kimki onlara ulaşmışsa zaman ve kader bile imrenerek bakacaktı onlara Her kimki onlar ile bir olma şerefine ulaştıysa herkesten daha yakın olacaktı yaratanına.