Yasun'un Mediyesi Karınca Yuvaları

Aniden odaya giren ve ilk balosuna gitmek üzere yetmişlerin modası tepe topuzunu yaptırmış, kolsuz sarı mini jilesini giymiş, dudaklarına pembe rujunu sürmüş, uzun kirpiklerini kırpıştırarak aynada kendisini izleyen annemi gören babam, kahkahalarla gülmeye başlamıştı. Sanırım şaşırdığı onun, bir zamanlar Karadeniz’de varolmuş antik Kolkhis Krallığı’nda yaşayanların sahip olduğu, dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar birbirlerini tanıyacakları açık parlak yeşil gözlerine yaptığı makyajla, hiç tanık olmadığı kadar güzel görünmesiydi. Ona üst üste, “İnanılmazsın, çok çok güzelsin,” demişti. Annem ise, “Acaba elbisemin bir yerinde bir kusur var mı?” diye diye babama arkasını dönmüş aynaya bakmaya devam etmişti.

Çok değil bundan on yıl önce Kaçkar dağlarının zirvesinde doktor olma düşleri kurduğu sırada eğitimden yoksun bırakılmış bir kızken, on sekizinde Yasun öğretmenle evlenmiş, Yasun’un Mediye’si olmuş, sorgulamadan arka arkaya doğurduğu bebekleri onu düşlerinden koparacağı sırada geçkin yaşına karşın ortaokula kayıt yaptırabilmişti.

İşte şimdi karşısında olmak istediği kadın duruyordu; öğrenmeğe karşı tutkusu, bunu destekleyen çalışkanlığı, hiç kaybetmediği hani o aydın insanların sahip olduğu hayret etme duygusu sayesinde dikkat çekici biçimde değişen genç bir Cumhuriyet kadınıydı bu. Mediye günün birinde bağımsız bir kadın da olacaktı! Daha şimdiden kendisiylebarışık ruhu edindiği bilgilerle günbegün zenginleşiyor, bakışlarına bilgili insanlara özgü kendine güven ifadesi yerleşiyordu.