Yitik Zeban

Mehmet yalvarırcasına, konuşuyordu. İnliyordu muhtarın karşısında. Muhtar da duygulandı Mehmet’in bu haline, burnunun direği sızladı. Omuzlarından tutup, kendine çekti. Sarıldı cesaretine, sarıldı kara gözlerine, sarıldı kahramanlık türkülerinin çağıldadığı minik yüreğe…

- Aslan Mehmet’im diyordu. Ağlamaklı, titrek sesiyle… Mehmet’im işte küffar, Müslüman’ın en küçüğünde bile var olan bu cesaretten korkar. Müslüman’ın ferasetinden korkar. Hepsini alır ölüme götürür, öleceklerini bildikleri halde yal-varmayan dillerindeki asaletten korkar. Sıraya dizer öldürür. Geçer karşısına seyreder. Soğuk benizlerindeki o vakardan korkar. Onların tek güvencesi ellerindeki lüks silahları, pahalı tüfekleri… Ama bizim yanımızda ve ardımızda Allah (c.c.) var. Ona güveneni yarı yolda bırakmaz. Sığınanı ittirip, atmaz.